Met de groeiende wereldbevolking in het vooruitzicht moeten we een manier vinden om veevoeder te maken zonder nog meer landbouwgrond in te nemen of milieuschade aan te richten. Veeteelt neemt het grootste stuk landbouwgrond in: volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) dient 80 procent van het globale landbouwgebied als wei of voor de teelt van gewassen voor veevoeder.
De teelt van die gewassen is bovendien erg vervuilend en kan leiden tot verlies van biodiversiteit en ontbossing op grote schaal. Volgens schattingen zou de wereldbevolking tegen 2050 bestaan uit 9 miljard mensen, die ook gevoed moeten worden. De vraag naar vlees zal stijgen, en dus ook de vraag naar veevoeder, wat voor extra vervuiling en milieuschade kan zorgen.
Microbieel eiwit
Internationale wetenschappers, geleid door The University of Queensland en samen met prof. Korneel Rabaey, prof. Willy Verstraete en prof. Nico Boon (Universiteit Gent) hebben hiervoor een mogelijke oplossing klaar: bacteriën die grote hoeveelheden proteïne bevatten. Die proteïnes kunnen enkele van de gewassen vervangen die nu dienen als veevoeder.
Computersimulatie
De wetenschappers brachten in kaart welke effecten dit soort eiwit op lange termijn kan teweegbrengen op de landbouwgrond die nodig is, op CO2-uitstoot en op stikstofuitstoot.
Ze gebruikten hiervoor een computermodel, ontwikkeld door het Potsdam Instituut voor Klimaatonderzoek, om de situatie van de toekomst te schetsen. Hieruit bleek dat microbieel eiwit tussen 175 en 307 miljoen ton plantaardig veevoeder per jaar zou kunnen vervangen. Dat komt neer op 10 tot 19 procent van de vraag naar eiwit uit plantaardig veevoeder.
“Dit zou een enorme impact kunnen hebben op de wereld”, aldus de hoofdauteur Ilje Pikaar. “Door 13 procent van de proteïnes in veevoeder te vervangen door microbieel eiwit zou er 6 procent minder landbouwgrond nodig zijn om gewassen te telen. Bovendien zou dit 8 procent minder stikstofuitstoot en 7 procent minder CO2-uitstoot veroorzaken in de landbouw.
De wetenschappers publiceerden hun bevindingen in het internationaal gerenommeerde tijdschrift Environmental Science & Technology.
