Belgen openen frituur in China

“Ik kom al vijftien jaar in China voor zaken. Ik en mijn vennoot hebben intussen twintig tuincentra en we kopen daar materialen in”, zegt Luc Rijmenants terwijl hij aan het boarden is in Peking voor een binnenlandse vlucht. “Tijdens een van die reizen had ik plots zin in een frietje, na al dat Chinese eten. Een Belgisch frietje, geen fastfood-frieten. Uiteraard was dat daar niet te vinden, dus kreeg ik het idee om een Belgische frituur te openen in China. Inspiratie zit ’m soms in rare hoekjes.”
 
De keuze voor de miljoenenstad Guangzhou was snel gemaakt. De havenstad is, met voorsteden erbij gerekend, de grootste metropool ter wereld. “Luc heeft er zijn hart verloren”, zegt zakenpartner Gert Van Mol. “Hij komt er minstens twee keer per jaar en kent de stad als zijn broekzak. Hij heeft al enkele straten in het vizier waar we de eerste frituur zouden openen.” Het duo wil Belgische friet in de markt zetten als streetfood. “Dat past goed in hun cultuur, en frieten zijn eigenlijk Belgische streetfood.”
 
Inspiratie is één ding, maar de praktische uitwerking bleek niet zo simpel. Een zaak starten is niet eenvoudig in China, zeker niet als buitenlander. “Een van onze vaste tolken geeft les Engels aan medewerkers van het ministerie van Handel. Zij heeft daar een goed woordje voor ons gedaan, en zo konden we ons idee voorstellen aan enkele hoge piefen. We zijn dan met een zak van vijf kilo aardappelen, een pak curryworsten en acht zorgvuldig geselecteerde sauzen naar daar gevlogen. We hebben dan in het ministerie frietjes gebakken in écht ossenwit. Zo zijn we als het ware binnengeraakt. We hebben veel geluk gehad. Maar omdat het zo moeilijk was, verwachten we niet dat er veel concurrentie zal zijn. Dat is een voordeel.”
 
Uit een proefonderzoek met een twintigtal Chinezen hebben Luc en Gert enkele opvallende conclusies getrokken. “De Chinezen lusten onze Belgische mayonaise niet. Nog niet, dat kan altijd veranderen. Maar voorlopig komt de cocktailsaus met whisky eruit als favoriet. We hebben hen wel niet gezegd dat er whisky in zat.” (lacht). Ook de selectie van snacks maken was moeilijk. “We kunnen geen Belgisch vlees invoeren, daar zit namelijk een embargo op. Om die reden gaan we voorlopig een vegetarische curryworst serveren. Die wordt in België geproduceerd. De satés worden lokaal met Chinees vlees gemaakt, maar dan met satékruiden van bij ons.” Ook de frietjes zullen gemaakt zijn van Belgische aardappelen.
 
Het duo ziet het in ieder geval groots. “Onze frituur zal Lucky’s Belgian Fries heten, omdat het idee van mij komt”, zegt Luc. “Voorlopig starten we met één frituur, maar op termijn is het wel de bedoeling dat het een keten wordt. Ik geloof rotsvast in dit concept. Het zit goed in elkaar en is iets unieks.”
 
Luc en Gert zijn niet de eerste Belgen die onze nationale trots aan de Chinezen proberen te slijten. In 2012 probeerde een Belgische kok het al in hoofdstad Peking, maar twee jaar later ging hij over de kop omdat het concept niet aansloeg. “Och ja, net als bij ons zijn er goeie en slechte frituren, hé. Ons gaat het wel lukken”, zegt Luc. “Het einddoel is om een keten uit te bouwen. Als we honderd frituren hebben, heeft mijn vennoot Gert beloofd om mijn hoofd op zijn rug te laten tatoeëren. Schrijf dat maar op, want ik ga hem aan die belofte houden.” (lacht)