De vraag is dus welke koers we kiezen en daar wringt het schoentje, want Michel verdedigt duidelijk een Europese koers die in lijn ligt met de zelfverklaarde ‘eurorealistische’ koers van zijn regeringspartner N-VA. Na decennia van Europees engagement is deze regering weliswaar nog wel pro-Europa – anders dan in buurland Nederland bijvoorbeeld - maar dan wel met de handrem op.”
Staes: “Michel meent dat het tegenwoordig beter gaat met de EU. Er is inderdaad minder een gevoel van acute crisis, maar ik stel vast dat hij in een andere realiteit leeft dan ik. Ik zie een groeiende ongelijkheid in veel Europese landen. In Brussel, de veel besproken hoofdstad van de EU, leeft 4 op de 10 kinderen in armoede. Ik zie steeds meer Europese landen met een illiberaal beleid, dat haaks staat op de fundamentele, humanitaire waarden van de Europese Unie. Het gaat vaak om politieke allianties van christendemocraten met extreemrechts, zoals in Oostenrijk of Italië, of zelfs liberale partijen die een extreemrechts discours overnemen. Het pro-Europese project lijkt zich steeds meer te vertalen in een “met-zijn-allen tegen de vluchtelingen en immigranten”.
Staes: “Michel creëert een valse tegenstelling tussen nationale soevereiniteit - “een sterk Europa dat gebaseerd is op 27 sterke staten" - en een Europa dat handelt wanneer dat een meerwaarde betekent -geen Europa dat met alles bezig is, altijd en overal-”. Minder technocratie en meer waarden, zo noemt Michel dat. Maar wat volbloed liberaal Michel daarbij vergeet of verzwijgt is dat we sterke instellingen nodig hebben en dat de markt belangrijke waarden niet nastreeft. Er is sprake van massaal marktfalen en dat is de realiteit die liberalen als Michel niet kunnen of willen zien. Het is niet de vrije markt die klimaatbeleid maakt, dat zijn Europese politici en technocraten.”
Staes: “De markt verdedigt niet het overleven van toekomstige generaties in de vorm van een sterk klimaatbeleid, het overleven van bijen en andere bestuivers, het terugkrijgen van schone lucht en helder water, van biodiversiteit, van respect voor mensenrechten en vrijheid van meningsuiting. Het Europa dat Michel verdedigt is in essentie het kille Europa waar de N-VA en vele andere mainstream partijen voor staan: een interne markt met hier en daar wat correcties, dat de komende jaren inzet op repressie aan de grenzen en aan de opbouw van een militair apparaat.”
Tot slot wijst Staes nog op de ronduit leugenachtige houding van Michel als het gaat om meer rechtvaardig fiscaal beleid: “Die rechtvaardigheid kunnen we alleen op EU-niveau realiseren. Dus hebben we nood aan een België dat samen met Europese partners aan multinationals maximale transparantie oplegt. Een België dat een “coalition of the willing” met Frankrijk en Duitsland vormt om een Europese harmonisering van de belastingen voor bedrijven te realiseren. Opnieuw: de echte realiteit is dat de Belgische regering twee maanden geleden door de Europese Commissie met de vinger gewezen werd als één van de zeven lidstaten die agressieve fiscale optimalisatie stimuleert. Samen met Nederland en Luxemburg ondermijnt België zo de Europese pogingen om meer fiscale rechtvaardigheid te creëren. De Europese Commissie vraagt van België bijna één miljard euro (942 miljoen) aan belastingen bij bedrijven terug te vorderen, maar deze regering wil die inkomsten blijkbaar liever niet.”
