„Het was indrukwekkend. Ze zijn niet alleen moe, maar lijden aan migraine, voelen zich misselijk, zijn vaak overprikkeld, wat een beetje lijkt op ADHD. Daar bovenop komt dat ze een onduidelijk perspectief hebben: kunnen ze wel of niet naar school, kunnen ze een opleiding aan, hoe komen ze aan een baan en wat vertellen ze een werkgever?”, aldus Kalverboer.
Volgens haar zien sommige jongeren de toekomst zo somber in dat ze er depressief van worden. Ze stuiten nog veelal op onbegrip. „Dan horen ze ‘Moe? Dat zijn wel allemaal weleens’ of ‘Neem een energydrankje’. Eén meisje vertelde dat ze bij een arts echt had moeten afdwingen dat ze geprikt werd, omdat die dacht dat het psychisch was.” Verder bestaat de indruk dat kinderen met Q-koorts gewoon veel spijbelen.
Ook in relaties speelt de ziekte en het onbegrip daarvoor een rol. Een van de jongeren vertelde Kalverboer een vriend te hebben verloren, nadat ze drie keer een afspraak had moeten afzeggen.
Terwijl Kalverboer met de kinderen sprak, verstond directeur Annemieke de Groot van de Stichting Q-support zich met hun ouders. „Zij lopen met die kinderen tegen gesloten deuren aan.” Daarbij zien zij ook dat hun kinderen in de toekomstige levensfasen nog veel hobbels te wachten staan. De Groot zou dolgraag zien dat een aantal kinderartsen zich specialiseert in de effecten van infectieziekten bij de jeugd.
Q-koorts is een infectieziekte die van dieren op mensen kan overgaan. Tussen 2007-2011 was er een epidemie.
